Metoda, która stara się uniknąć ograniczeń tradycyjnego poradnictwa, została opracowana przez Rogersa i jego współpracowników (Rogers, 1951: Rogers i Dymond, 1954). Nadał on jej nazwę „poradnictwa skoncentrowanego na pacjencie” (client-centered counseling), która to nazwa sugeruje, że metoda ta jest przeciwieństwem autorytatywnego udzielania porad. Nosi ona nazwę „skoncetrowanej na pacjencie” dla odróżnienia od tradycyjnego poradnictwa, w którym główną postacią był doradca. Celem tej metody jest,, aby to raczej pacjent niż s doradca uzyskał wgląd w swoje problemy i sam powziął odpowiednią decyzję.
dalej