Wydaje się, ze syndrom cech osobowości stanowi najbardziej obiecujący sposób charakteryzowania różnych jednostek według wspólnego planu, chociaż obecnie potrafimy określić syndromy tylko niektórych jednostek. Syndrom jest to układ cech (raczej cech źródłowych, w rozumieniu Cattella), który powstaje na skutek wspólnych doświadczeń, tak że ze względu na ten układ wiele osobowości można określić jako podobne. Taki syndrom może być użyteczny nawet wtedy, gdy nie opisuje danej osoby w sposób wyczerpujący Syndrom ma tę’przewagę nad typem, że nie wysuwa zbyt wielu twierdzeń, nad nieusystematyzowanymi teoriami cech ma tę przewagę, że stara się określić strukturę zespołu cech. Jest zgodny z podejściem rozwojowym i z teoriami dynamiki osobowości.
Pojęcie syndromu cech osobowości zostało wyjaśnione na przykładzie rozszczepienia osobowości, w którym kilka syndromów występuje na przemian u tej samej osoby. Pojęcie ,,j a”, któremu długo odmawiano miejsca we współczesnej psychologii, jest obecnie coraz powszechniej akceptowane. Ogólnie biorąc, słowem ego posługujemy się dla określenia w y d edukowanej struktury centralnego „ośrodka” osobowości (dedukcja, którą może przeprowadzić zewnętrzny obserwator), podczas gdy słowa jaźń lub „ja” używa się w stosunku do jaźni, której się jest świadomym, jaźni fenomenologicznej, „ja” postrzeganego przez siebie samego. Tak określone „ja” postrzega się jako działające, jako ciągłe, jako odzwierciedlone w stosunkach z innymi ludźmi oraz jako ucieleśnienie celów i wartości. Są w toku prace nad metodami badania postrzegania samego siebie
Leave a reply