Ta postawa zaczęła ulegać zmianie około roku 1950. W roku 1949 ukazała się książka Hebba The organization of behavior (Organizacja zachowania), która wywarła duży wpływ na sposób myślenia psychologów. Chociaż miała ona charakter wysoce spekulatywny, zawierała wiele słusznych idei, proponując pewien rodzaj neuropsychologii, który wydawał się obiecujący. Równocześnie w samej neurofizjologii zaszło wiele ważnych wydarzeń. Nowy hormon, noradrenalina, wzbudził znów zainteresowanie różnicami między strachem a gniewem. Cały układ wegetatywny odpowiedzialny za popędowe i emocjonalne zachowanie poddano ponownym badaniom, posługując się takimi np. pojęciami, jak „układ limbiczny”. Ogólny zespół przystosowania skierował uwagę na reakcje, które pod wpływem stressu zachodzą w całym organizmie. Poznanie mechanizmu pobudzania, działającego poprzez twór siatkowaty, doprowadziło do nowej interpretacji snu, czuwania oraz aktywnego działania. Wiadomość, że pewne włókna efferentne mogą modulować przebiegi afferentne, wywołała nowe zainteresowanie fizjologią procesów zmysłowych i fizjologią uwagi. Odkrycie „ośrodka przyjemności”. w mózgu szło w parze z rozwojem neohedonizmu, czyli nacisku na doniosłą rolę, jaką w motywacji odgrywa przyjemność. Zaczęto badać związek pomiędzy enzymami mózgowymi a zachowaniem przystosowawczym. Odkrycie nowych typów reakcji w den- drytach oraz badania nad komórkami glejowymi otworzyły dalsze nowe możliwości.
Psychologowie biorą obecnie udział we wszystkich tych pracach i istnieją lepsze niż kiedykolwiek widoki na rozwiązanie niektórych starych problemów psychologicznych dotyczących stosunku między psychiką a ciałem. Oto jaskrawy przykład wzajemnych powiązań w nauce: nowoczesna elektronika łącznie z anatomią, fizjologią i psychologią umożliwiły osiągnięcie tego, czego żadna z nauk nie mogłaby dokonać sama.
Leave a reply