Gdy rozmowa zostanie zakończona, rozpoczyna się szczegółową analizę zapisów. Najpierw maszynistka przepisuje zarejestrowaną na taśmie rozmowę – próbkę pokazano na ryc. 19-6. Jest to fragment rozmowy z 33-letnim ojcem jednego dziecka. Zwróćmy uwagę, że maszynistka wiernie zanotowała każdy dźwięk i każdą pauzę. Częścią składową procesu analizy jest również ponumerowanie zdań, aby można je było zidentyfikować i obliczyć: numeruje się także każdą pięciosekundową pauzę.
Następny krok polega na zakodowaniu rozmowy według systemu opracowanego przez badaczy. W tym kodzie, którego próbkę przedstawiono na ryc. 19-7, duże litery oznaczają świadomie wyrażane treści, zaś małe litery to wydedukowane procesy nieświadome. Tak więc,. W-L znaczy, że kodujący interpretuje zdanie 101 jako wrogie – W, świadomie wyrażające lęk – L. Zdanie 115 interpretuje jako wrogie (W) z nieuświadomionym lękiem (1). Op 5 oznacza milczenie interpretowane jako opór: oznaczano w ten sposób każde 5 sekund milczenia (zwróć uwagę na pauzę między zdaniem 101 i następnym – 111: pauza ta trwała trzy czwarte minuty). W – kier. dystr. (111) wskazuje, że w zdaniu tym pacjent wyraża wrogość w stosunku do kierownika dystrybucji. Zakodowanie reakcji werbalnych i skoordynowanie ich z zapisem RSG stanowi dopiero pierwszy etap analizy. Następny etap polega na poszukiwaniu ogólnych charakterystyk zmian zachodzących w pacjencie, które mogą więcej powiedzieć badaczowi o procesie psychoterapii. Przykłady takich charakterystyk pokazano na ryc. 19-8.
Inne podejście do psychoterapii ujmuje ten pfoces jako system komunikowania' się (przekazywania informacji) pomiędzy terapeutą a pacjentem i analizuje ten system stosownie do metod używanych przy badaniu, procesów komunikowania się w małych grupach.
Leave a reply