W celu uniknięcia zniekształceń pochodzących ze stosowania metody kontrolowanych proporcji, opracowano inną metodę, znaną jako dobór próbki według obszarów (area sarn.pling) W -praktyce różni się ona od metody proporcji głównie tym, że wyboru nie pozostawia się ankieterowi. W metodzie obszarów, gdy stosuje się ją w skali ogólnokrajowej łub regionalnej, wykaz osób, z którymi ankieter ma przeprowadzić rozmowę, sporządza się zwykle według miejsca zamieszkania badanych. Ankieterowi podaje się dokładnie, gdzie ma iść i z kim ma rozmawiać. Żadne zastępstwa nie są dozwolone, ponieważ osoba, do której trudno jest dotrzeć, może być właśnie potrzebna dla zapewnienia reprezentatywności próbki. Nie wszyscy wyznaczeni respondenci (odpowiadający) będą osiągalni, lecz przy tej metodzie można ustalić liczbę osób, z którymi nie udało się przeprowadzić rozmowy, a na podstawie znajomości otoczenia, w jakim one mieszkają, można się czegoś o nich dowiedzieć.
Dobór próbki według obszarów jest w rzeczywistości tylko jednym z wariantów ogólniejszej metody probabilistycznego doboru próbek (probability sampling), w której z góry ustala się prawdopodobieństwo, że dowolny członek danej populacji zostanie włączony do próbki, tak aby można było posługiwać się statystyką doboru próbek. Są inne sposoby otrzymania szczegółowego planu badań wymaganego przy probabilistycznym doborze próbek. Na przykład w badaniach prowadzonych w czasie wojny nad małymi zakładami przemysłowymi reprezentatywną próbkę losowano na podstawie rejestrów ubezpieczeń społecznych, po czym sporządzano plan pracy dla każdego ankietera, podając mu adres i nazwę zakładu.
Stosując małe próbki, jeśli są one starannie dobrane, można osiągnąć zadziwiającą dokładność wyników. Za pomocą odpowiednich wzorów statystycznych można ustalić granice ufności, tak że z góry można określić stopień dokładności i wyznaczyć odpowiednią wielkość próbki tak, aby uzyskać dokładność potrzebną do danego celu.
Leave a reply