W tej makiecie rakiety kosmicznej starannie zaprojektowano skomplikowaną tablicę rozdzielczą, dostosowując ją do możliwości ruchowych i percepcyjnych operatora, aby nawet pod wpływem stressu spowodowanego podróżą kosmiczną, był zdolny do obsługiwania przyrządów. psychologicznej, przytaczając sprawozdania z badań nad rolą czynnika ludzkiego w obsługiwaniu pojazdów kosmicznych, w systemie pocisków balistycznych oraz omawiając dane dotyczące funkcjonowania mechanizmów kontrolnych człowieka w samolotach i statkach kosmicznych (Sells i Berry, 1961). Komentując te studia, jak również stojące w tym zakresie przed psychologią zadania, Melton i Briggś (1960) stwierdzają:
Istotnie, epoka kosmiczna powinna być zarówno wyzwaniem, jak i źródłem satysfakcji dla psychologów inżynieryjnych. Ponieważ statek kosmiczny w porównaniu z dzisiejszym statkiem powietrznym będzie posiadał zupełnie odmienny system sterowania, należy oczekiwać, że znacznie mniejszy będzie opór w związku z wyposażeniem go w urządzenia, które byłyby bardziej zgodne z wymaganiami człowieka niż z tradyęją.
W roku 1961 fantastyczne plany zaczęły się realizować wraz z pierwszym lotem kosmicznym radzieckiego kosmonauty Gagarina oraz późniejszymi lotami suborbitalnymi amerykańskich astronautów Sheparda i Grissoma5. Przedwczesne otwarcie otworu wyjściowego w kabinie Grissoma, które doprowadziło do jej utonięcia w oceanie, ilustruje problem zarówno technicznej, jak i psychologicznej natury. Kosmonauta powinien we właściwy sposób posługiwać się urządzeniami sterującymi, a te z kolei powinny reagować we właściwy sposób błąd kosmonauty lub defekt mechanizmu może doprowadzić do straty kabiny, tak jak to się stało w tym przypadku.
Leave a reply