Konflikt między unikaniem a unikaniem

Gdy trzeba wybierać między dwiema nieatrakcyjnymi alternatywami (obie przynęty negatywne), istnieje silna tendencja, aby uniknąć tego dylematu, robiąc coś innego. Dziecko, któremu powiedziano, że ma zjeść szpinak lub iść prosto do łóżka, może bawić się widelcem lub wyglądać przez okno. Jeśli zmusić je do dokonania wyboru, podjęcie decyzji zajmuje mu więcej czasu i waha się bardziej niż przy wyborze między dwiema atrakcyjnymi możliwościami.

Konflikty między dążeniem a dążeniem oraz między unikaniem a unikaniem wywołują odmienne zachowanie w czasie wyboru, co wiąże się ze zmianami atrakcyjności (lub nieatrakcyjności) celu występującymi w czasie dążenia do niego. Im bliżej do przynęty pozytywnej, tym silniejsze są reakcje dążenia, im bliżej do przynęty negatywnej, tym silniej występują reakcje unikania. Gdy oba przedmioty, które stanowią cel, są atrakcyjne (konflikt między dążeniem a dążeniem), dążenie w kierunku jednego z nich wzmaga tendencję, by zbliżać się ku niemu, jednocześnie redukując tendencję do podążania w kierunku drugiego przedmiotu: w tych warunkach powrót do stanu niezdecydowania nie jest prawdopodobny. Gdy oba przedmioty są nieatrakcyjne (konflikt między unikaniem a unikaniem), zbliżanie się w kierunku jednego z nich wzmaga tendencję do cofania się, a zatem spycha ponownie daną jednostkę do stanu niezdecydowania i wahania. Szpinak na widelcu staje się bardziej odstręczający, niż był na talerzu, lecz myśl o pójściu do łóżka trzyma dziecko przy stole.