Przyjmując założenie, że zmianom przeciwstawiają się siły grupowe, postanowiono eksperymentować z zastosowaniem różnych metod interakcji grupowej, aby zmienić postawy w stosunku do nowego systemu. Jednej grupie nie pozwolono brać udziału w planowaniu zmian (tj. przejścia na nowe stanowiska pracy), drugiej grupie pozwolono brać udział za pośrednictwem przedstawicieli, wreszcie trzecia grupa w całości uczestniczyła w tych naradach. Rezultaty wykazały wyższość metody po- wszechnego udziału, jeśli chodzi o wytwarzanie przychylnej postawy wobec zmian (ryc 20-4) Grupa biorąca udział w planowaniu zmian za pośrednictwem przedstawicieli uzyskała wyniki pośrednie, startując po przeniesieniu na nowe stanowiska na niskim poziomie, lecz potem stopniowo pracowała coraz lepiej (Coch i French, 1948).
Główną przyczyną tego sukcesu zastosowanych metod było to, że robotnicy jasno zrozumieli potrzebę zmian i sami pomagali planować te zmiany W rezultacie uzyskano dla tych zmian poparcie grupy, a indywidualne wątpliwości zostały rozproszone.
Warunki sprzyjające uległości. Społeczne zachowanie w znacznej mierze jest regulowane przez „normy” grupowe, a od członków grupy oczekuje się, że będą się oni stosować do tych norm. Dlatego też w ściśle spojonych grupach wytwarzają się wspólne postawy i poglądy na wiele tematów. Gdy grupa asymiluje nowego członka, jego postrzeżenia wykazują tendencję do zmian w kierunku podporządkowania się normom grupowym. Badania wykazały, że im bardziej atrakcyjna jest daną grupa dla jej członka, tym bardziej jest on skłonny podporządkować się normom grupowym (Kelley i Volkart, 1952). Co więcej, członek, który nie odpowiada w pełni warunkom przyjęcia do danej grupy, jest zwykle bardziej wrażliwy na opinię większości grupy niż członkowie w pełni zaakceptowani. Ci ostatni mają większą swobodę w odchylaniu się od ogólnie przyjętej linii i w wyznawaniu własnych poglądów (Jackson i Saltzstein, 1958).
Leave a reply