Wiele elementów teorii psychoanalitycznej było przedmiotem badań, na przykład przejęzyczenia i inne przejawy nieświadomych impulsów, symbole marzeń sennych, projekcja i inne mechanizmy obronne (Sears, 1943: Hilgard, 1952). Problemy psychoanalizy jako metody terapii są trudniejsze do zbadania. Większość prac, które określono mianem badań, były to po prostu studia przypadków, w których teoria psychoanalityczna służyła do nadania pozorów słuszności interpretacji ciągu zdarzeń. Niełatwo prowadzić badania w warunkach klinicznych, lecz można je robić i przeprowadzono już kilka takich badań.
Na przykład, pewne studium nad swobodnym kojarzeniem miało na celu zbadanie wpływu obecności analityka (Colby, 1960). Stwierdzono, że badani mężczyźni, których uczono nagrywać swobodne skojarzenia na taśmę magnetofonu w czasie, gdy byli sami, oraz kontynuować swobodne kojarzenie w obecności analityka (który zachowywał milczenie), znacznie zmieniali swe swobodne skojarzenia w obecności słuchacza. Tempo, w jakim płynęły skojarzenia, pozostawało stosunkowo niezmienione, lecz ich treść odzwierciedlała świadomość obecności słuchacza przez znacznie częstsze występowanie wzmianek o osobach płci męskiej. Tak więc, pewne elementy przeniesienia są dostępne dla badań.
W innym studium starano się ustalić, jaki postęp dokonywał się w ciągu kolejnych posiedzeń psychoanalitycznych (Bellak i Smith, 1956). Chociaż analitycy, oceniający przebieg zarejestrowanych na taśmie posiedzeń, całkiem dobrze zgadzali się co do tego, jakie zasadnicze konflikty wyrażano w ciągu tego okresu, niewiele było dowodów świadczących o tym, że te główne tematy ulegały zmianom w ciągu posiedzeń obejmujących okres kilku miesięcy. W idealnym przypadku badania takie powinny ukazać nie tylko zachodzące zmiany, lecz także i to, jakie rodzaje interpretacji prowadziły do nich.
Ogólne prawdopodobieństwo wielu twierdzeń psychoanalizy sugeruje, że ważne jest oparcie ich na solidniejszej podstawie. Można tego dokonać za pomocą pomysłowych i dokładnych badań.
Leave a reply