Badania nad przebiegiem psychoterapii muszą mieć za punkt wyjścia jakąś teorię, ponieważ inaczej badacz nie wiedziałby, czego poszukiwać. Teoria nie może jednak czynić badań tendencyjnymi. Uczony przyjmuje zmiany, jakie rzeczywiście zachodzą, bez względu na to, czy potwierdzają one, czy też obalają sprawdzaną teorię.
Metodę szczegółowych badań nad procesem psychoterapii ilustrują prace Dollarda i Aulda (1959). Obejmują one zarówno psychoanalizę, jak i teorię uczenia się, co znalazło swe odbicie w pojęciach, których autorzy ci używają przy badaniu przebiegu psychoterapii. Procedurę tę można zobrazować w sposób następujący:
W poufnej i swobodnej atmosferze pokoju terapeutycznego pacjentka omawia swe problemy z terapeutą. Mikrofon ukryty w lampie, aby był niewidoczny, za wiedzą i zgodą pacjentki przekazuje rozmowę do przyległego pomieszczenia, gdzie jest ona rejestrowana na taśmie magnetofonu. Później zostanie przepisana w celu przeprowadzenia jej analizy. Jednocześnie elektrody przymocowane do środkowego palca lewej ręki pacjentki wykrywają zmiany w elektrycznej oporności skóry (zmiany te zwane reakcjami skórno-galwanicznymi, czyli RSG, świadczą o reakcjach emocjonalnych, o czym była mowa w rozdziale 6). Informacja z elektrod przekazywana jest do rejestrującego galwano- metru w sąsiednim pomieszczeniu i zachowuje się ją dla celów analizy (ryc. 19-5).
Leave a reply