Psychologowie kliniczni ściśle współpracują z psychiatrami, pracownikami socjalnymi, pielęgniarkami psychiatrycznymi i innymi, zwłaszcza w klinikach poradnictwa dziecięcego, w różnego rodzaju placówkach zdrowia psychicznego oraz w szpitalach dla umysłowo chorych. W kilku rozdziałach widzieliśmy już, jaki związek ma psychologia z tą problematyką.
Zainteresowanie psychologów metodami wychowania dzieci spowodowało, że praca ich wiąże się również z praktyką pediatrów, lekarzy zajmujących się chorobami okresu dzieciństwa oraz prawidłowym rozwojem niemowląt (Rubin-Rabson, 1950).
Chociaż sama psychologia nie jest nauką medyczną, jej powiązania ż medycyną, podobnie jak innych podstawowych nauk, takich jak biochemia i fizjologia, są bardzo ścisłe. Medycyna jest zainteresowana zdrowiem w równej mierze jak chorobą fakt, że psychologia interesuje się wzrastaniem i rozwojem całej jednostki, wiąże psychologię z problematyką zdrowia w medycynie. Psychologia jako nauka o zachowaniu obejmuje, oczywiście, zakres o wiele szerszy niż medycyna.
Ponieważ tak wiele problemów osobistych i społecznych ma charakter psychologiczny, rola psychologa w społeczeństwie będzie prawdopodobnie zyskiwać coraz większe znaczenie. Jedną z obecnych trudności jest to, że psychologia nie jest jeszcze dostatecznie rozwinięta ani też nie ma dostatecznej liczby pracowników, aby przyjąć pewne obowiązki, których spełniania już się od niej żąda. Nauka może poradzić sobie tylko z tymi problemami, które są możliwe do rozwiązania. Jeśli ludzie poszukują u psychologa rady w związku z takimi problemami, w stosunku do których jego narzędzia są nieodpowiednie, może być to wprawdzie dla niego pochlebne, lecz jest zarazem kłopotliwe. Musi on ograniczyć się do tego, co może zrobić, aby jego odpowiedzi nie sprawiały ludziom zawodu. Chociaż psycholog zachowuje roztropną skromność, jeśli idzie o dotychczasowe osiągnięcia psychologii, nie powinien zamykać oczu na. doniosłe znaczenie, jakie jego praca może zdobyć, jeśli będzie budowana na solidnych podstawach.
Leave a reply