Gradienty dążenia i unikania

Wielkość tendencji dążenia i unikania mierzono siłą, z jaką zwierzę ciągnęło powstrzymującą je uprząż. Zwróćmy uwagę, że gradient unikania (po prawej) jest bardziej stromy niż gradient dążenia (po lewej) (Źródło J S. Brown, 1948). mieć i wytłumaczyć, posługując się pojęciem gradientów dążenia i unikania. Przez gradient rozumiemy zmianę w sile jakiejś tendencji, w związku z jakąś inną systematyczną zmianą (w eksperymencie zc szczurami – ze zmianą odległości od celu). Siła, z jaką magnes przyciąga kawałek żelaza umieszczony w pewnej odległości, stanowi przykład analogicznego (choć prostego) gradientu. Siła przyciągania (wielkość gradientu) znacznie wzrasta, gdy odległość między kawałkiem żelaza a magnesem maleje

Metoda określania gradientów była następująca. Szczurom nakładano lekką uprząż, tak aby eksperymentator mógł zatrzymać je za jej pomocą w dowolnym punkcie trasy. Można było rejestrować siłę (w gramach), z jaką ciągnęły one uprząż w czasie, gdy je zatrzymywano, i uzyskiwać w ten sposób miarę tendencji dążenia. Szczury zatrzymywane blisko celu ciągnęły mocniej niż wtedy, gdy zatrzymywano je dalej od celu. Ten wzrost siły ciągnienia przedstawiono (ryc. 18-3 po stronie lewej) za pomocą lekkiego podnoszenia się linii. Przedstawia ona gradient dążenia między próbą, w której cel był odległy a próbą, w której cel byl bliski

Inne szczury na końcu labiryntu otrzymywały krótkotrwały wstrząs elektryczny. Gdy je tam umieszczono – już bez wstrząsu – skłonne były z tego miejsca uciekać. Gdy zatrzymywano je bliżej miejsca wstrząsu, szczury wyrywały się o wiele silniej niż wtedy, gdy zatrzymywano je dalej. Tę różnicę między próbą blisko wstrząsu, a próbą odległą od wstrząsu przedstawia gradient unikania (ryc. 18-3, po p r a- wej). , . .