Człowiek, który ma zmartwienie, zwykle szuka kogoś, kto by mu pomógł zrozumieć jego problemy, a także poradził, co ma dalej robić. Udzielanie porad jest niewątpliwie najbardziej typową formą psychoterapii stosowaną przez rodziców, nauczycieli, duchownych, lekarzy i psychologów. Poradnictwo jako działalność zawodowa przybiera wiele form. Wśród nich można wymienić poradnictwo zawodowe, przemysłowe, szkolne, małżeńskie oraz religijne.
W poradnictwie tradycyjnym zwykle przyjmuje się kilka założeń. Według pierwszego z nich doradca jest specjalistą o większych zasobach wiedzy i doświadczenia niż jego pacjent. Jego rola przypomina więc nieco rolę wychowawcy: udziela informacji, interpretuje fakty oraz zwiększa (lub ogranicza) liczbę możliwości, które pacjent ma do wyboru. Drugie założenie brzmi, że doradca jest mądrzejszy niż jego pacjent (w odniesieniu do zrozumienia i interpretacji problemów pacjenta) i dlatego można mu opowiadać dzieje swego życia, aby doradca mógł uzyskać wgląd w jego problemy i dopomóc mu w znalezieniu z nich wyjścia. Trzecie założenie głosi, że doradca, ponieważ nie jest uwikłany w konflikty pacjenta, będzie bardziej obiektywny i trzeźwo myślący przy analizie możliwości w .celu podjęcia decyzji. Stosunek między pacjentem a doradcą jest podobny do stosunku między pacjentem a lekarzem. Lekarz jest specjalistą od chorób i gdy pacjent opowiada mu historię swojej choroby, wyliczając jej symptomy, lekarz otrzymuje wskazówki, którymi kierując się, decyduje się zastosować, np. badanie krwi lub inne metody diagnozy. Gdy lekarz dojdzie do wniosku, na co cierpi pacjent, przepisuje leczenie – od aspiryny do poważnej operacji, a jego fachowość i autorytet są uznawane.
Doradca, który stosuje metody tradycyjne, często osiąga dobre rezultaty, lecz niekiedy popada w trudności, podobnie jak się to czasem zdarza lekarzowi. Niektórzy pacjenci zdają się być niezdolni, na przykład, do przestrzegania przepisanej diety, chociaż mogą wiedzieć, że ma ona doniosły wpływ na ich zdrowie. Doktor, który mówi pacjentowi, by przestał pić, nie będzie prawdopodobnie usłuchany, chociaż postawił trafną diagnozę i dał słuszne zalecenie. Ponieważ wielu ludziom źle psychicznie przystosowanym trudno jest przyjąć radę (nawet dobrą radę), rozwinęły się inne techniki readaptacji, będące uzupełnieniem tradycyjnego poradnictwa.
Leave a reply