Według klasycznej psychoanalizy podstawowy schemat rozwoju polega na ewolucji impulsów seksualnych (instynktu czy popędu płciowego), przy czym uważa się, że pewne przemiany występują powszechnie. TabI, 17-3 ukazuje kolejne fazy, przez które zgodnie z tą teorią przechodzi człowiek, zanim osiągnie końcową, dojrzałą fazę genitalną – fazę normalnych stosunków seksualnych z płcią przeciwną. Popęd płciowy interpretowany jest dość szeroko. Trzy najwcześniejsze fazy rozwojowe – oralna, analna i falliczna, łącznie zwane pregenital- n y m i – nie mają żadnych celów reprodukcyjnych, lecz jedynie wyrażają źródła przyjemności osiąganej poprzez pobudzenia, które w pewnym sensie poprzedzają dojrzałą przyjemność seksualną. Znaczenie każdej z tych faz dla rozwoju osobowości polega na tym, że te wczesne doznania często ulegają różnym przekształceniom, zwłaszcza poprzez przemieszczenie. Teoria ta głosi np., że przyjemność z zatrzymywania odchodów przekształca się w przyjemność z zachowywania wszelkich wartościowych' przedmiotów. Proces ten jest zwany przemieszczeniem, ponieważ pewien przedmiot dostarczający zadowolenia zajmuje miejsce innego
Tabl. 17-3 stanowi streszczenie wysoce złożonej teorii, która rozwinęła się przeszło pól wieku temu i nadal ulega zmianom. W swej bardziej klasycznej formie teoria ta kładła nacisk na zmiany w osobowości jednostki (zwane procesami intrapsychicznymi, tzn. zachodzącymi wewnątrz psychiki) z silnym podkreśleniem biologicznego dojrzewania i słabym uwzględnieniem wpływów społecznych i środowiskowych. Niektórzy krytycy wskazywali, że schemat ten może nie być uniwersalny, choć może się nam wydawać prawdoppdobny ze względu na metody wychowywania dzieci stosowane w zachodniej kulturze. Jeśli dokładnie przyjrzeć się fazom rozwojowym, okaże się, że w każdej z nich rozwijają się odpowiednie stosunki interpersonalne. Pierwszy związek (w fazie oralnej) to związek z matką lub z kimś, kto zastępuje matkę. Ma on ważne społeczne konsekwencje w postaci
Leave a reply