Monthly Archives Sierpień 2015

Obszary motoryczne (M) i spostrzeżeniowe pozostają w kontakcie ze środowiskiem (S), lecz są one reguło wane przez głębiej leżącą strukturę osobowości przedstawioną jako różne obszary otoczone granicami. Części pereferyjne (p) pokrywają warstwy bardziej ośrodkowe (o): w samym środku leży wewnętrzny obszar osobowości (W). (Źródło: Lewin, 1936). zentację geometryczną (ryc, 17-3). Na tym schemacie obszary ruchowe i spostrzeżeniowe, które kontaktują się ze środowiskiem, przedstawione są na powierzchni, zaś „wewnętrzny obszar osobowości” (inner personal region) leży w środku podzielony na części peryferyjne i części ośrodkowe, które są głęboko ukryte. Rozwój osobowości w czasie wiąże się z różnicowaniem lub zacieraniem się różnic między tymi cząstkowymi- obszarami w ramach pewnej całości. Obszary przedstawione na schemacie osobowości Lewina łączą się ze sobą poprzez granice (boundaries), które różnią się pod względem stopnia sztywności (rigidity) czy przenikalności (permeability). Przy większym zróżnicowaniu granice są mniej przenikalne, co powoduje odizolowanie jednej części od drugiej. Osobowość dziecka jest mało zróżnicowana, tj. dziecko nie spostrzega zbyt wyraźnie różnicy między sobą a otoczeniem, a oprócz tego różne obszary wewnątrz jego własnej osobowości nie są tak złożone, jak będą wówczas, gdy dorośnie. Proces różnicowania wytwarza bardziej złożoną organizację osobowości, którą zwykle nazywamy strukturą osobowości.

Przeszkody utrudniające zaspokojenie popędów' występują zarówno w fizycznym, jak i w społecznym środowisku Świat fizyczny stwarza tego rodzaju przeszkody, jak śnieżyce i mrozy, strome góry, szerokie oceany i bezwodne pustynie Przyczyną wielu przeszkód, które uniemożliwiają osiągnięcie zaspokojenia są w ciągu całego życia inni ludzie i zwyczaje społeczne Dzieci są frustrowane przez rodzicielskie odmowy, nagany i odkładanie przyjemności na później. Wawrzyniec ma rower, na którym chciałby jeździć Dawid. Ojciec nie pozwala Janowi prowadaić samochodu, dopóki nie skończy siedemnastu lat. Alicja nie chce „chodzić” z Robertem. Janka, jak twierdzą jej rodzice, jest jeszcze zbyt młoda, by wyjść za mąż. Szef nie chcę dać Jakubowi podwyżki. Listę tę można by przedłużać w nieskończoność.

Wydaje się, ze syndrom cech osobowości stanowi najbardziej obiecujący sposób charakteryzowania różnych jednostek według wspólnego planu, chociaż obecnie potrafimy określić syndromy tylko niektórych jednostek. Syndrom jest to układ cech (raczej cech źródłowych, w rozumieniu Cattella), który powstaje na skutek wspólnych doświadczeń, tak że ze względu na ten układ wiele osobowości można określić jako podobne. Taki syndrom może być użyteczny nawet wtedy, gdy nie opisuje danej osoby w sposób wyczerpujący Syndrom ma tę’przewagę nad typem, że nie wysuwa zbyt wielu twierdzeń, nad nieusystematyzowanymi teoriami cech ma tę przewagę, że stara się określić strukturę zespołu cech. Jest zgodny z podejściem rozwojowym i z teoriami dynamiki osobowości.

Powszechność występowania projekcji uwypuklają dwa eksperymenty. Pierwszy z nich (Sears, 1936) 3 przeprowadzono na grupie studentów amerykańskiego uniwersytetu, którzy byli członkami trzech bractw studenckich. Członków każdego bractwa poproszono, aby ocenili innych członków pod względem czterech niepożądanych cech: skąpstwa, uporu, skłonności do nieporządku oraz nieśmiałości. Pierwsze trzy cechy są silnie dezaprobowane, podczas gdy czwarta spotyka się z łagodną dezaprobatą. Każdemu studentowi polecono także ocenić siebie samego pod względem każdej z tych cech. W eksperymencie tym brało udział ogółem 97 studentów.