Druga wojna światowa dostarczyła psychologii dalszego bodźca. Jeśli I wojna światowa „rozkręciła”, można powiedzieć, testy różnych uzdolnień, to II wojna światowa przyczyniła się z jednej strony, do rozwoju psychologii klinicznej i społecznej, z drugiej zaś, do badań nad czynnikiem ludzkim. W psychologii klinicznej nastąpił wzrost zainteresowania testami projekcyjnymi, badaniem i oceną osobowości, psycho- dynamiką i psychoterapią. W latach powojennych Zarząd Byłych Kombatantów (The Veterans Administration) oraz Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego (National Institute of Mental Health) wykorzystywały te osiągnięcia i przyczyniły się do dalszćgo rozwoju tych dziedzin, subsydiując psychologiczne ośrodki szkoleniowe oraz udzielając pomocy finansowej osobom pragnącym zdobyć kwalifikacje psychologa klinicznego. Co się tyczy rezultatów uzyskanych w czasie II wojny światowej przez psychologię społeczną, najlepiej znane są jej osiągnięcia na polu badań ankietowych (badania ekonomiczne, badania postaw i opinii, analiza propagandy) oraz badania nad dynamiką grup łącznie z badaniami nad zachowaniem w małych grupach oraz badaniami nad eksperymentalnymi grupami słuchaczy (study of experimental audiences). Badania nad czynnikiem ludzkim pociągnęły psychologów z dziedziny psychologii zmysłów i psychologii uczenia się – dziedzin o charakterze „czystej nauki”, w których ograniczano się głównie do laboratorium i trzymano się z dala od praktycznych zastosowań. Psychologowie ci woleli określenie „stosowana psychologia eksperymentalna” od dawniejszej nazwy „psychologia stosowana”. Dawna psychologia przemysłowa dobierała człowieka do maszyny, podczas gdy nowsze podejście wymaga, aby maszynę projektować z myślą o człowieku, który ma ją obsługiwać. Wkrótce psychologowie ci przystąpili do badań nad szkoleniem specjalistycznym, nad projektowaniem tarcz przyrządów pomiarowych, słuchawek telefonicznych i radiowych, ekranów radarowych oraz nad technikami wykrywania uszkodzeń w urządzeniach.
dalej