Blog Archives

Mimo wielu wyzwań twój mózg to zdumiewająca struktura, zdolna do niezwykłych wyczynów w zakresie pamięci, nawet w zaawansowanym wieku. Większość z nas ma nieuzasadniony lęk przed pogorszeniem pamięci i demencją, jak twierdzi doktor medycyny Mark Williams, autor książki The American Geriatrics Society’s Complete Guide to Aging and Health.

Nie bój się ujawnić swojej ignorancji. Jeżeli nie wiesz zbyt dużo na jakiś temat, zadawaj pytania tak długo, aż zrozumiesz istotę zagadnienia. Nowa informacja łatwiej utrwali się w pamięci, jeżeli naprawdę ją zrozumiesz.

Zanim po raz pierwszy poznałeś rosnący nagietek, z pewnością korzystałeś juz z wielu zdolności, które odgrywają podstawową rotę w profilaktyce zapobiegającej pogarszającym się procesom starzenia pamięci

Zdrowy sen nocny jest istotną przerwą w aktywności mózgu – i potrzebujesz tej przerwy w celu zachowania dobrej pamięci.

Proces zachowywania informacji trwa, gdy mózg jest w stanie głębokiego snu nazywanego Fazą Szybkich Ruchów Gałek Ocznych (REM). Podczas gdy twoje gałki oczne poruszają się szybko pod bezpiecznie zamkniętymi powiekami, w mózgu zachodzą intensywne procesy przetwarzania informacji. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu te procesy zostaną przerwane, informacja, która była przetwarzana w mózgu w tym momencie, zostanie nieodwracalnie stracona, mówi doktor Charles A. Weaver III.

Granice odpowiedzialności psychologa społecznego prowadzącego badania w takich dziedzinach jak uprzedzenia rasowe, gdzie wchodzą w grę problemy wartości, nie są całkiem wyraźne.

Badania nad przebiegiem psychoterapii muszą mieć za punkt wyjścia jakąś teorię, ponieważ inaczej badacz nie wiedziałby, czego poszukiwać. Teoria nie może jednak czynić badań tendencyjnymi. Uczony przyjmuje zmiany, jakie rzeczywiście zachodzą, bez względu na to, czy potwierdzają one, czy też obalają sprawdzaną teorię.

Skoro inni ludzie stanowią bodźce dla naszego zachowania, musimy określić, w jaki sposób ich postrzegamy. Wzajemne powiązania między ludźmi decydują w znacznym stopniu o aktywności grup, których ci ludzie są członkami. Te powiązania między członkami grupy, decydujące o jej spoistości, zależą od tego, jak ci ludzie postrzegają się wzajemnie i jak postrzegają innych, nie związanych z nimi ludzi. Chociaż od dawna wiedziano, że sposób, w jaki ludzie postrzegają się wzajemnie, ma doniosłe znaczenie (na przykład w zwrązku z uprzedzeniami), dopiero w ostatnim dziesięcioleciu problematyka postrzegania innych osób zaczęła odgrywać pierwszorzędną rolę w psychologii społecznej (Tagiuri i Petrullo, 1958).

Trudno jest ściśle zdefiniować postawę, ponieważ postawy pokrywają się częściowo z innymi rodzajami gotowości do reagowania w określony sposób. Możemy przyjąć następującą definicję, uwzględniającą pewne aspekty, które staną się jaśniejsze w kontekście opisanych dalej badań. Przez postawę rozumiemy pozytywne lub negatywne ustosunkowanie się do pewnego przedmiotu, pojęcia lub sytuacji, jak również gotowość do reagowania w pewien z góry określony sposób na te {lub związane z nimi) przedmioty, pojęcia lub sytuacje 2. Zarówno ustosunkowanie, jak i gotowość do reagowania posiada emocjonalne, motywacyjne oraz intelektualne aspekty. Mogą one być częściowo nieświadome („Nie lubię cię, doktorze Feli, ale nie potrafię powiedzieć, dlaczego…”).

Zwykle zdarza się tak, że pacjent rozpoczyna od raczej ujemnej oceny samego siebie, lecz w trakcie posiedzeń, gdy stawia czoło swym problemom i stara się rozwiązać je własnymi siłami, ocena ta staje się stopniowo coraz bardziej pozytywna. Na przykład, protokół pewnego przypadku zaczyna się od następujących wypowiedzi:

Pomimo tych trudności w ocenianiu terapii nie jesteśmy całkiem bezradni. Eksperymenty, w których stosowano testy przed terapią i po niej oraz rejestrowano na taśmie przebieg posiedzeń, przeprowadzali głównie terapeuci „skoncentrowani na pacjencie” (Rogers i Dymond, 1954), lecz także, jak to widzieliśmy, terapeuci posługujący się innymi metodami. Jest jeszcze za wcześnie, aby można było określić względną wartość różnych metod.

Postawy przechodzą w opinie i nie ma między, nimi wyraźnej różnicy: możemy jednakże próbować posłużyć się rozróżnieniem, które zaproponowali Hovland, Janis i Kelley (1953). Postawa, jak była o tym mowa uprzednio (str. 834), wskazuje na ustosunkowanie się czy upodo-